Wystawa w ramach Międzynarodowego Festiwalu Kultury Kresowej 2022

Artystka o wystawie mówi tak:

LWÓW – MIASTO WARSTW

Lwów to miasto, którego warstwy widoczne są gołym okiem. Nie da się ich nie zauważyć, a mając w ręku aparat fotograficzny, nie sposób ich nie sfotografować. Warstwa turystyczna nieudolnie przykrywa warstwę nie-turystyczną, gdy w pobliżu restauracji piętrzą się śmieci w rzędzie przepełnionych kontenerów. Na warstwie kulturowej – z racji historycznych mieszającej stare wątki polskie, z nowymi, ukraińskimi – silnie odciska się sowieckie niszczycielstwo. W starych kościołach katolickich, w których obecnie sprawuje się obrządki greko-katolickie, boleśnie rzucają się w oczy ślady agresywnej desekularyzacji z czasów komunistycznych.  Mickiewicze,  a obok  kolorowe  murale  w estetyce  ludowej.  Odnowione z rozmachem kamienice, do których prowadzą dziewiętnastowieczne kocie łby, wystające spod stopionego asfaltu. Przestrzelone sowieckimi pociskami figury Maryi z Jezusem i przystrojone kwiatami na Boże Ciało świątynie, w których gromadzą się rozmodlone tłumy. Piękno i brzydota. Wzniosłość i przyziemność. Dostojeństwo i prostactwo. Miasto i wieś. Przepych i ubóstwo. Wreszcie: pokój i wojna. Tak się bowiem złożyło, że przedstawione tutaj zdjęcia pokazują, że Lwów dotknięty przeszłymi konfliktami nie był Lwowem powojennym, a Lwowem międzywojennym.
To Lwów, który, choć pamięta wojnę i jest miastem pokoju, to nie spodziewa się jeszcze kolejnej agresji rosyjskiej. Wydawać by się mogło, że każde stare miasto (i jego okolice) wypełnione jest śladami swojej przeszłości, ale chyba żadne w takim stopniu i tak spektakularnie jak Lwów, gdzie fizycznie zza tryzuba wystaje orzeł, a rozbite przez Sowietów ołtarze zostawiły jasny ślad na murach.Jako fotograf dość wcześnie nauczyłam się, że nie da się robić zdjęć z tezą. Można próbować, ale prawda wynurzy się zza tej tezy, jak kocie łby spod lwowskiego asfaltu. Nie sposób postanowić, że ujmie się „miasto w jego majestatycznym pięknie” lub „brzydotę sponiewieranej przez komunizm metropolii”. Lub „jak to pogodna przyszłość przesłania grozę przeszłości” czy „tani optymizm zasłania złożoność przeszłych dziejów”. Wszystkie takie postanowienia pokazują błędne co do zasady założenia, ale kompromitują się w całej rozciągłości w przypadku Lwowa. Do historii miasta należy dodać jeszcze jedną parę pojęć: radości i cierpienia. Przewaga cierpienia w dwudziestym wieku domaga się odwrócenia tych proporcji  lub  znalezienia w nich równowagi.I choć obecne wydarzenia nie dają na to specjalnej nadziei, to należy wierzyć, że najnowsza warstwa odkładająca się na murach i ulicach Lwowa będzie na tyle cienka, że na tle innych, pozostanie niezauważona.

Alicja Dybowska

O Artystce:

Alicja Dybowska – fotograf. Absolwentka filozofii i filologii angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tłumacz języka angielskiego. W latach 2006 – 2007 dziennikarka TVP Kultura. W latach 2012 – 2015 instruktor fotografii. Zajmuje się fotografią reportażową, portretową, konceptualną, street, komercyjną, podróżniczą oraz artystyczną. Jej zdjęcia od lat publikowane są na stronie PhotoVogue. Jej praca została doceniona przez znakomitych artystów muzycznych polskiej sceny jazzowej, którzy sięgnęli po jej twórczość przy realizacji m.in. „Lutosławski Retuned” (Szymon Klima/Piotr Wyleżoł/Adam Kowalewski), „Free Folk Jazz” (Improvision Quartet), „Human Things” (Piotr Wyleżoł, wydane przez Polskie Nagranie, Warner Music Polska), „Fantastico” (Dominik Wania/Szymon Klima). Fotografie jej autorstwa ozdobiły również okładki płyt Kraków Street Band („Dedicated to Jerzy Wójcik”) i New Life’M („Moje Westerplatte”). W 2016 – w ramach dofinansowania ze strony MKiDN – zorganizowane zostały dwa wydarzenia artystyczne (jedno w NOSPRze w Katowicach, drugie w Polskim Radiu w Warszawie), podczas których koncertom jazzowym (tria Klima/Kowalewski/Wyleżoł) towarzyszyły wystawy fotograficznego projektu jej autorstwa. W 2021 roku współpracowała z Teatrem Exit, gdzie jako asystent reżysera oraz reżyser światła, pracowała przy realizacji dwóch filmów „Po drugiej stronie dnia” oraz „Eliasz”.